หลวงพ่อทอง ท่านเคยมาอยู่ให้เราดูแลพักใหญ่ ครั้งเมื่อสันติภาวันยังอยู่ที่วัดป่าสุคะโต… ก่อนที่เราจะย้ายมาที่สอยดาว ประมาณต้นเดือนกุมภาพันธ์ที่ผ่านมา ท่านขอกลับไปอยู่ที่วัดเดิมเพราะลูกชายตัดสินใจว่าจะมาอยู่ดูแลท่านที่วัด และคงอยากให้พวกเราไม่ต้องกังวลกับการดูแลท่านขณะที่ย้ายและปรับปรุงสถานที่ใหม่ด้วย
แม้ท่านย้ายไปแล้ว เราก็ยังมีโอกาสได้โทรศัพท์พูดคุยกันเป็นระยะ รับรู้ความเป็นไปด้านสุขภาพของท่าน ได้ส่งวิทยุธรรมะไปให้ท่านได้เปิดฟังเหมือนช่วงที่พักอยู่ที่สันติภาวันด้วย ก่อนเข้าพรรษาในอีกไม่กี่สัปดาห์นี้พระในทีมงานของเราจึงได้ไปเยี่ยมท่านที่วัด พร้อมเก็บภาพและเรื่องราวของท่านมาฝากผู้อ่านที่เคยติดตามการดูแลท่านมาก่อนด้วย
ถึงแม้ว่าท่านจะบ่นตามสายมาเป็นระยะว่าร่างกายอ่อนแรงลงเคลื่อนไหวลำบากขึ้น ฉันไม่ค่อยได้ กลืนอาหารไม่ลง จนต้องกลับไปฉันข้าวต้มกับมะม่วงสุก และขนมนิ่มๆ เหมือนเดิมแต่เมื่อได้พบท่านจริงๆ ดูเหมือนท่านยังคงสดใสยิ้มเก่งเช่นเดิม แถมความเป็นอยู่ในกุฏิก็แสนสะดวกสบาย ลูกชาย และโยมที่วัดใส่ใจดูแลดี
จะมีก็แต่เรื่องร่างกายที่ดูอ่อนแรงลงไปบ้าง กลืนอาหารลำบาก ส่วนจิตใจนั้นดูท่านกังวลห่วงใยลูกชายอยู่มากๆที่อายุเข้าสามสิบแล้วแต่ยังไม่มีความมั่นคงในชีวิตเลย
แม้ตอนที่ดูแลท่านอยู่เราได้เคยคุยเรื่องนี้กับท่านอยู่หลายครั้ง โดยเฉพาะตอนที่ลูกชายโทรมาขอให้ท่านโอนเงินไปให้ซึ่งดูเหมือนว่าท่านก็เข้าใจและตัดใจได้ แต่เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ไม่ยากนักว่าในสถานการณ์จริงที่ลูกชายยังใช้ชีวิตลุ่มๆ ดอนๆ แบมือขอเงินใช้ให้เห็นอยู่ต่อหน้า ท่านย่อมปล่อยวางได้ยากกว่า
ทำให้เราต้องย้อนกลับมาพิจารณาตัวเองด้วยเช่นกันว่า ที่ว่าเราพร้อมรับมือกับความตาย เตรียมการช่วงสุดท้ายของชีวิตไว้ดีแล้วนั้น เป็นแค่จินตนาการในภาวะที่เรายังปกติดีหรือเปล่า หากมีเหตุการณ์ที่ควบคุมไม่ได้ เช่น อุบัติภัยที่ไม่คาดคิด ปัญหาเศรษฐกิจที่ไม่น่าเกิดขึ้นได้ หรือมีโรคร้ายมาจู่โจม จิตใจเราจะยังมั่นคง อยู่อย่างสงบปล่อยวาง พร้อมที่จะจากโลกนี้ไปอย่างไม่อาลัยได้อยู่จริงหรือ?
คงจะมีแต่เพียงการคอยดูต่อไป เมื่อมีทุกข์หรือประสบการณ์แปลกใหม่เข้ามาในชีวิตจริงๆ ว่าใจเราจะหวั่นไหวหรือฟู-แฟบต่อสิ่งนั้นเพียงใด คล้ายกับรอทำข้อสอบอยู่เรื่อยๆ แม้จะพลาดพลั้งจมอยู่กับทุกข์หรือหลงเพลินเกินพอดีไปพักใหญ่ เมื่อระลึกได้ก็ให้ถือว่ายังดีที่ไม่ตายมีโอกาสแก้ตัวฝึกวางใจให้เป็นกลางกันได้ใหม่อีก ทำไปจนกว่าจะมั่นใจมากขึ้นๆ ว่า แม้ถึงจุดวิกฤตินั้นฉันก็จะยังสงบเย็นอยู่ได้เสมอ…
