ประสบการณ์ดูแลพระอาพาธ

เป็นความจริงที่ว่านอกจากสันติภาวันแล้ว ยังมีพระและญาติโยมอีกเป็นจำนวนมากที่ดูแลพระอาพาธซึ่งช่วยเหลือตัวเองไม่ได้อยู่ที่วัดหรือบ้านของตน

ชาวพุทธเราเชื่อว่า “กรรมเก่า” คือหนึ่งในสาเหตุสำคัญที่ทำให้เกิดความเจ็บป่วย โดยเฉพาะเมื่อโรคนั้นเป็นโรคที่พบได้น้อย

ทัศนะเป็นหลักในการทำงานของสันติภาวันอย่างหนึ่งคือ เรามองพระอาพาธทุกรูปที่เราดูแลในฐานะของครู ส่วนตัวเราคือผู้สนใจศึกษาธรรม ที่มาอาศัยกาย

ในจำนวนพระอาพาธทั้งหมด ๒๐ รูป ที่สันติภาวันดูแลมา มีถึง ๑ ใน ๔ ที่เป็นพระสังฆาธิการ หรือผู้บริหารของคณะสงฆ์ โดย ๒ รูป เป็นอดีตเจ้าอาวาส, ๑ รูป เป็นรักษาการเจ้าอาวาส และอีก ๒ รูป

เมื่อต้นสัปดาห์ที่ผ่านมา มีพระรูปหนึ่งซึ่งอยู่ตำบลใกล้ๆ กัน แวะมาเพื่อปรึกษาว่า ทางสันติภาวันพอจะรับพระตาบอดซึ่งมาขออาศัย

วิมังสาเป็นหลักธรรมสำคัญข้อหนึ่งในอิทธิบาท ๔ เป็นตัวแทนแห่งปัญญาที่ใช้ตรวจตราสิ่งที่ทำ ว่ายังคงมุ่งตรงต่อเป้าหมาย มีข้อยิ่งหย่อน-ดีด้อยอย่างไร

แม้คำขอบคุณจะไม่ใช่สิ่งที่พวกเราหวังว่าจะได้รับเมื่ออาสาเข้ามาดูแลพระอาพาธ แต่เมื่อได้รับมาก็สร้างความปลาบปลื้มอิ่มใจให้พวกเราไม่น้อย

ในพุทธศาสนา การปล่อยวางได้ถือเป็นเงื่อนไขสำคัญอย่างหนึ่งที่จะช่วยให้ช่วงชีวิตสุดท้ายเป็นไปอย่างสงบ

ตั้งแต่เรารับพระอาพาธมาดูแลที่สันติภาวัน หลวงพ่อสมบัติ (นามสมมติ) ที่เราเพิ่งรับเข้ามาไม่นานนี้ ถือว่ามีร่างกายทรุดโทรมที่สุดเท่าที่เคยดูแลมา

การหวังสิ่งใดแล้วไม่ได้ดั่งใจเป็นภาวะที่เราพบได้บ่อยในชีวิต ส่งผลให้จิตใจที่โปร่งสบายกลับกลายเป็นเศร้าหมอง ตั้งแต่เซ็ง หงุดหงิด โกรธ