เมื่อพระจำเป็นต้องเข้ารักษาตัวในฐานะผู้ป่วยใน บ่อยครั้งที่โรงพยาบาลจะต้องให้มีญาติหรือคนใกล้ชิดเฝ้าอยู่ด้วยตลอดเวลา รวมทั้งในช่วงเวลากลางคืน
ส่วนใหญ่ทราบกันดีว่าไม่ควรให้ผู้หญิงไปนอนเฝ้าค้างคืน เพราะจะเป็นเหตุให้พระต้องอาบัติ แต่อาจไม่รู้ว่าแม้ช่วงกลางวัน หากสตรีอยู่เฝ้าในห้องตามลำพังกับพระอาพาธก็ทำให้ท่านอาบัติ (เว้นไว้แต่ว่าพระอาพาธไม่รู้สึกตัวเลย) จะต้องมีผู้ชายที่โตพอพูดคุยรู้เรื่องและมีสติสัมปชัญญะสมบูรณ์อยู่ด้วย
แม้แต่ฆราวาสผู้ชายหรือแม้แต่สามเณร หากนอนเฝ้าพระอาพาธติดต่อกันเกินกว่า ๓ คืน ก็ทำให้พระอาบัติ ผู้ที่จะนอนเฝ้าได้อย่างต่อเนื่องจึงต้องเป็นพระด้วยกันเท่านั้น ถ้าจำเป็นท่านอาจให้พระนอนเฝ้าคืนหนึ่งสลับด้วยสามเณรหรือโยมผู้ชาย ๒-๓ คืนก็ได้
จะเห็นได้ว่าหากพระอาพาธได้รับการรักษาดูแลอยู่ที่วัด คงไม่ใช่เรื่องยากนักที่จะหาพระมานอนเฝ้าในช่วงกลางคืน (แต่ก็ไม่ง่ายในยุคปัจจุบัน) แต่ถ้ารักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลก็จะเป็นเรื่องที่ลำบากยิ่งขึ้น
การอุปัฏฐากพระเมื่อท่านต้องเข้ารับการรักษาตัวในโรงพยาบาล จึงเป็นเรื่องที่ทุกฝ่าย ทั้งเพื่อนพระ บุคลากรทางการแพทย์ และญาติโยมพุทธบริษัทผู้มีศรัทธา ต้องช่วยกันเข้ามาจัดระบบและให้การดูแล เพื่อให้ท่านไม่ต้องอาบัติโดยไม่จำเป็น มิฉะนั้นแล้วพระที่ปฏิบัติดีเคร่งครัดในวินัยก็อาจเลือกที่จะไม่ไปรักษาตัวในฐานะผู้ป่วยใน เพราะท่านไม่อยากให้ศีลวัตรของท่านต้องมัวหมอง
