การสวดมนต์ทำวัตรถือเป็นกิจวัตรสำคัญอย่างหนึ่งของพระภิกษุ แต่มิ่ได้เป็นข้อบัญญัติที่มาในพระวินัย ดังนั้นการที่ท่านไม่ได้สวดมนต์ทำวัตรขณะที่อาพาธจึงไม่เป็นอาบัติ
แต่กระนั้นสำหรับพระ-เณรแล้ว การได้สวดมนต์ ทำวัตร หรือนั่งสมาธิภาวนา ฟังธรรม ในช่วงเช้า-เย็น ถือเป็นโอกาสสำคัญของการปฏิบัติธรรม หากเป็นความประสงค์ของท่าน ผู้ดูแลควรช่วยเกื้อกูลให้ท่านได้มีเวลาที่เหมาะสมในการสวดมนต์ ทำวัตร เจริญสมาธิ ฟังธรรม นอกจากจะช่วยให้ท่านได้ทำกิจที่คุ้นเคยต่อไปแล้ว ทั้งยังช่วยให้จิตใจท่านสงบผ่อนคลาย ส่งผลให้อาการทางกายดีขึ้นด้วย
หากเป็นไปได้ การจัดพื้นที่ที่เหมาะสม ตั้งโต๊ะหมู่บูชา ปูเสื่อหรือผ้า จัดเวลาให้พระอาพาธทุกรูป (ถ้าดูแลอยู่หลายท่าน) ได้ทำวัตรสวดมนต์พร้อมกันได้ก็เป็นเรื่องดี แต่หากติดขัดเรื่องพื้นที่ หรือสภาพร่างกายของท่านไม่อำนวย ก็อาจให้ทำที่เตียงในท่านั่งหรือนอนที่ท่านถนัด ส่วนการจะสวดบทไหน ออกเสียงหรือไม่ นานเพียงใด ให้ขึ้นอยู่กับความเหมาะสมกับสถานการณ์
สิ่งสำคัญคือช่วงเวลา ๓๐-๖๐ นาทีนี้ ไม่ควรมีกิจกรรมใดๆ ที่จะไปรบกวนสมาธิของท่าน ถ้าเป็นไปได้ควรชวนพระที่มาเยี่ยม ญาติๆ หรือเจ้าหน้าที่ให้ร่วมสวดมนต์ปฏิบัติธรรมไปพร้อมกันด้วย ซึ่งนอกจากจะช่วยลดเสียงและความวุ่นวายที่อาจไปรบกวนท่านลงได้แล้ว ยังเปิดโอกาสให้ได้ทำบุญปฏิบัติธรรม สมกับการได้มาเยี่ยม/ดูแลภิกษุอาพาธด้วย
